Clown bij dementerenden tovert glimlach
Ik heb een heel bijzonder beroep: ik mag als clown bij dementerenden een glimlach toveren.
En het raakt me elke keer weer…
Een pareltje op zomaar een vrijdagmiddag: ik kom met een Open Hart de huiskamer van een zorgcentrum binnen en kijk nieuwsgierig rond. Een verzonken man zit in een rolstoel aan tafel. Ik leg mijn hand zacht op zijn arm. Mijn plumo strijkt voorzichtig eerst over mijn eigen hand, en dan over de zijne. Hij tilt hij zijn vingers een beetje omhoog van de tafel.
Een teken dat ik door mag gaan. Als de plumo hem los laat, legt hij de hand weer neer. We herhalen dit spel. Even later zijn we zelfs onze vingers aan het tellen. We hebben con-tact; dat betekent letterlijk samen-voelen.
Van de verzorgers en bewoners hoor ik zachte reacties: ‘Kijk nou toch, hij reageert!’ Mijn hart maakt een sprongetje bij deze mooie ontmoeting zonder woorden.
Heb je ook een bijzondere ervaring met een Contactclown bij dementerende ouderen?
In het kader van het schrijven van een artikel over de effecten van de Contactclown in de Zorg ben ik op zoek naar ervaringen van clowns, cursisten, familie, zorgprofessionales etc. Ik zou enorm op prijs stellen als je jouw belevenissen laat weten!
Wil je meer weten over een Contactclown bezoek in jouw zorginstelling?
Hier vind je meer informatie over mijn Contactclown bezoeken.
Wil je dit artikel delen? Graag! Bij het gebruiken van mijn tekst verzoek ik je mijn naam te vermelden: Esther Hak van Clownschool Esterella, met een werkende link naar mijn website www.esterella.net
“Wegwezen!” roept een vrouw me geen grote armzwaai als ze Kitty in de deuropening ziet.
Kitty duikt achter de deur en gluurt even later weer naar de vrouw. Nu wenkt ze en Kitty gaat tegenover haar zitten.
“Wegwezen!” roept de vrouw weer, en haar hand schiet rakelings langs Kitty’s gezicht.
“Jij niet hoor,” zegt de vrouw glimlachend en ze legt haar handen op Kitty’s wangen. “Maar die anderen, die zijn in de penarie!” zegt ze fel.
“Komen ze ook weer uit de penarie?” vraagt Kitty.
“Daar blijven ze voor de rest van hun leven,” zegt de vrouw.
Dan ziet ze Kitty’s konijn.
“Hè, die heb ik ook,” zegt ze. “Maar mijn hond is groter.”
Kitty geeft het konijn aan de vrouw. Ze bestudeert het konijn aan alle kanten.
“Stilzitten!” roept ze dan vinnig tegen het konijn.
“Ja,” zegt Kitty, “je moet er wel wat van zeggen want anders zit ‘ie straks ook in de penarie.”
Een andere vrouw loopt naar Kitty als ze bloemen water geeft.
“Die neus is groot,” zegt ze.
“Als die rijp is, valt ‘ie eraf,” zegt Kitty. “Misschien gaat dat sneller als je me ook wat water geeft?”
“Nou, dan heb ik een hele emmer nodig,” zegt de vrouw.
De man voelt zich niet goed en Kitty slaat een arm om hem heen.
“Konijnen,” zegt de man.
“Hier is het konijn,” zegt Kitty, en geeft het beest aan de man.
Verbaasd kijkt de man naar het konijn.
“Die komen elke dag om kwart over twaalf!” zegt hij enthousiast. “Als de kinderen hier zijn, want die vinden dat leuk!”
Dankjewel Ellen, voor je mooie, ontroerende, vrolijke en treffende verhaal! 🙂
Gisteren voor het eerst als contactclown aan het werk.
Was erg leuk!
Onderweg naar ‘de woonkamer’ zien we de deur van meneer Sneep opengaan. Verrast kijkt hij vanuit zijn rolstoel naar ons. ‘oh, u bent een erg bont gekleurd gezelschap. Ik ben hier nu 40 jaar in dienst, maar ik geloof niet dat ik u wel eens gezien heb.’ Vrolijk stellen we ons voor, waarbij ik nog even goed voorover leun zodat meneer mijn Rode neus extra goed kan zien. Ik kijk hem vriendelijk aan. Meneer Sneep drukt nieuwsgierig op mijn neus. ‘toet’ zeg ik. Meneer Sneep lacht. We vragen hoe meneer bij zijn voornaam heet. ‘Pieter.’ Pieter begint weer een verklaring te zoeken voor onze verschijning en plakt vanalles uit zijn 40 jaar dienst eraan vast.
We leggen uit dat we hier gezellig aan de wandel zijn en dat we op zoek zijn naar de woonkamer. ‘Gaat u daar ook naartoe?’ Pieter had inmiddels geen idee mee waar hij naartoe ging. Wat hem bezighield was onze neuzen. ‘Wel gezellig zijn jullie hoor, en wat een mooie neuzen!’ Wilt u ook een neus Pieter? ‘Nee hoor, zo’n rode neus is een beetje kinderachtig voor mij.’ Wij zijn het er uiteraard direct roerend over eens dat zo’n neus wel erg kinderachtig is voor meneer. ‘Nee’, zegt Riko de clown, ‘zoiets moet u maar niet op uw neus zetten.’ We geven de neus in zijn hand. Pieter kijkt eens naar de neus en probeert hem tot mijn verrassing met zijn bibberige handen op zijn kin te zetten. Ik help hem een handje en het ding blijft warempel zitten. We lachen er hartelijk om en Riko geeft meneer een spiegel. Pieter lacht vrolijk mee.
We rijden met Pieter naar de woonkamer. ‘hé, hier woon ik vlakbij!
Dankjewel Fanny voor je mooie eerste contactclown ervaring! Ik hoop dat er nog vele mooie ontmoetingen mogen volgen 🙂